Darjeeling, India. Ik kom vanuit Nepal gereisd waar ik een paar nachten tussen de curryluchten doorbracht, heb behoefte aan een goede douche en hoop op een comfortabele kamer. Mijn gebeden zijn verhoord. Wat de theeboer in petto heeft, overtreft mijn stoutste verwachtingen. “We have a new villa”, deelt hij trots mee. Een knoepert van een huis midden op de theeplantage. 10 kamers met eigen sanitair, een huiskamer, eigen keuken én 4 (!) butlers die 24/7 klaarstaan met thee en dienbladen vol warme koekjes. De betonsluier zit nog op de muren, zo nieuw is alles. Ik voel me nogal ongemakkelijk hier, in dit Santa Barbara-achtige paleis, maar besluit het ervan te nemen. “Mag ik nog een thee met verse koekjes?”
Door: Kiona Malinka
Tijdens mijn theereizen langs plantages is het altijd weer de vraag waar ik mijn nachten mag doorbrengen. Beland ik in de gribus of word ik als westerse koper juist in luxe ondergedompeld? Even geen misverstand: ik ben geen prinses op de erwt die begint te krijsen bij het zien van een kakkerlak in de hotelbadkamer. Dit is daarom geen snobcolumn of zeurverhaal. Ik wil u gewoon graag meenemen in de bizarre bandbreedte van mijn nachtelijke reisonderkomens, zoals in Darjeeling.
Ik heb er nog eentje voor u: Uji, Japan. Mijn theemeester hier stelt me voor een keuze: 2 weken slapen in een appartement Europastijl of traditioneel Japans. De keuze valt uiteraard op de tweede optie. Bij binnenkomst meteen al verwarring. Overal sloffen. Een paar om over de gang te lopen, een setje voor het toilet en badkamer, en als laatste 2 stuks speciaal voor in mijn kamer. Met die laatste aan mijn voeten, schuif ik de deur open. De kamer is nagenoeg leeg! Er staat een kast en op de grond ligt een matje met daarop een laken en iets wat lijkt op een kussen. Aan de muur hangt een kimono en op de vloer staat een prullenbak ter grootte van longdrinkglas. C’est tout.
Tijd voor een douche. Jezelf opfrissen gaat hier wat anders dan ik dacht. Op mijn sloffen stiefel ik een glacékoekroze badkamer binnen. Op heuphoogte hangen douchekoppen en op de grond staan plastic krukjes. Ik word vergezeld door Japanse vrouwen die zich minstens 10 keer inzepen en zittend afspoelen. Klinisch schoon lopen ze door naar een aangrenzende ruimte met een bad dat uitzicht biedt op een bonsaiboompje. Er wordt geen woord gezegd. De bedoeling is om het boompje ongeveer een halfuur aan te staren en mompelgeluiden te maken. Even wennen dit ritueel, maar ik ben hier alle dagen zo zen dat zelfs het spijkerharde matje in mijn kamer 2 weken lang goddelijk ligt.