Gerrit Jan Groothedde ofwel Eetschrijver schreef al begin jaren ’70 over eten en drinken, deed vervolgens allerlei andere dingen, maar keerde in 2004 fulltime terug naar zijn grootste liefde. Nu schrijft hij voor diverse media, geeft hij lezingen en is hij auteur van 'Weg van de supermarkt' en 'Het antidieetboek'.
Nederlanders weten niet meer wat eten met de seizoenen is, klinkt het. Onterecht is dat niet. Ze willen allemaal aardbeien en frambozen met Kerst, en vraag ze vooral niet wat het seizoen is voor bloemkool of andijvie van de volle grond want ze hebben er geen idee van. Waarom zouden ze? Het ligt er allemaal het hele jaar door, in de schappen van de super.
Zelfs de vakmensen zijn het spoor soms bijster. Een paar jaar geleden stapte ik ergens in april bij een toch te goeder naam en faam bekendstaande groente- en fruitspecialist binnen en vroeg hem of hij verse morieljes had of kon bestellen. Op een toon alsof hij het tegen een verstandelijk gehandicapte had, antwoordde deze vakman mij: "Nee meneer, die verse paddestoeltjes komen allemaal in het najaar, hè?". Hij zal dus in juli ook wel geen cantharellen hebben.
Toch zijn er op die kamerbrede onwetendheid een handjevol uitzonderingen. De meest prominente daarvan betreft de asperge. Het zogeheten witte goud - een term die ik persoonlijk eigenlijk echt wel even een jaar of 50 niet meer hoef te horen, maar dat terzijde - wordt dan ook stevig gemediatiseerd. Persberichten over de start van het seizoen worden breed opgepikt en overal staan de borden buiten. "Ze zijn er weer!"
Inderdaad, ze waren er weer, het afgelopen voorjaar. En dat zouden we weten ook. Dit jaar begon het aspergeseizoen in de week vóór Pasen, kennelijk reden voor talloze Nederlanders om het er eens goed van te nemen. Voor de witte jongens werden dan ook consumentenprijzen betaald van soms wel 40 euro per kilo en de prijs bij de groothandel was niet veel lager. Lastig was dat. Want de gasten die rond de paasdagen kwamen eten wilden asperges. Waarvoor ze uiteraard niet de hoofdprijs wilden betalen. Want wat wisten zij van de prijs bij de groentejuwelier?
Daar sta je dan, met je goede bedoelingen. Natuurlijk wil je als restaurateur niets liever dan met je gasten de seizoenen vieren. Maar het moet natuurlijk wel een beetje leuk blijven voor iedereen. Met zo'n hype lukt dat niet meer. Dan gaat de groothandelsprijs zich gedragen als een beurskoers. 3 weken later was de consumentenprijs gezakt tot 8 euro per kilo, maar toen was de primeur voorbij.
Kijk, dat is dan dus de schaduwzijde van zo'n product waarvan we het seizoen nog wél in ere houden. Met raapsteeltjes, ook zo'n verrukkelijke lentebode, zal je dat nou nooit zien. Daar komt ook niet iedereen op dezelfde dag ineens om vragen.
Misschien moeten de productschappen toch eens proberen om al die media-aandacht over wat meer producten te spreiden. Dan heb je kans dat we op termijn weer een beetje normaal gaan doen over die seizoenen. En de Nederlandse consument kan er nog iets van leren ook.