Veel in het leven draait om balans. In de horeca gaat het onder andere om een goede balans in gerechten en in een concept. Gaat het over cocktails, dan gaat het om balans in de smaak, het aroma en, niet onbelangrijk, de kosten en verkoopprijs. En als je de tv-reclames mag geloven is zelfs balans in een kuipje margarine belangrijk. Maar in deze column maak ik een balans van mijn leven op.
Het was de zomer van 2010. Zonnig, naar ik mij herinner. Begin augustus en in de week voorafgaand aan Lowlands. In het ziekenhuis Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam werd bij mij de diagnose multiple sclerose (MS) gesteld. Kortsluiting in het centrale zenuwstelsel, vaak gezien als een auto-immuunziekte, een breed scala aan neurologische klachten tot gevolg. Chronisch en progressief. Een echt medicijn ertegen is er niet, wel zijn er (gelukkig steeds beter wordende) remmers.
Ruim vier jaar verder in de tijd ben ik door het UWV volledig arbeidsongeschikt verklaard, maar geloof me: van thuiszitten wordt niemand blij en van een uitkering is het karig rondkomen. Ik ben dan ook zzp’er, freelancejournalist, copywriter en jurylid, op het gebied van dranken en met als niche-expertise cocktails en spirits.
Mijn werkweek is in twee delen op te splitsen. Het eerste deel schuiven we onder het kopje: MS, rust en zorg. Het tweede deel onder werk. Hierdoor kan ik mensen adviseren waar je in Nederland de beste crunchy oysters kan krijgen bij je cocktails, maar ook welke hoofdstedelijke zorginstelling de goorste droogvries-automaatkoffie heeft. Een unieke combi-expertise, dacht ik zo.
In een column in VENUEZ schreef ik eens het volgende. “Het leven is als een negroni: bitter en zoet. Het is te hopen dat die twee smaken goed in balans blijven.” Tweeënhalf jaar later vind ik nog steeds dat het bittere van MS en het zoete van mijn privéleven en werk, goed in balans zijn. Natuurlijk, mijn klachten worden er echt niet minder op, maar verder ben ik een happy camper.
Een andere factor van de cocktail die mijn leven heet, is echter de verwatering. Het smelten van ijs is noodzakelijk voor een gebalanceerde, sterke cocktail, maar het drankje kan daardoor ook te waterig worden. Die verwatering staat in mijn leven voor alles aan therapieën, onderzoeken, scans, controles en ga zo maar door. Noodzakelijk maar tegelijkertijd tijdrovend, inspiratiedodend en sfeerverlagend. Het contrast tussen het verslag doen van nieuwe, toonaangevende horeca en die zorgmisère, kan niet veel groter zijn. Maar gelukkig zit ik dan na een dag vol wachtkamers ’s avonds weer ergens in goed gezelschap aan de bar met een perfect bereide negroni en een portie knisperende kipdingen. Cheers!